Biblioteka w Kutnie - www.bibliokutno.pl

Magdalena Tulli, jedna z najwybitniejszych, najbardziej zjawiskowych polskich powieściopisarek. Mistrzyni powieści narracyjnej, przełamująca standardy w budowie fabularnej, konstrukcji narratora i budowania postaci.

   Debiutowała w 1995 roku opowieścią Sny i kamienie, za którą w 1997 r. roku otrzymała Nagrodę  Kościelskich. Druga powieść, W czerwieni, została nominowana do nagrody Nike        w 1999, a trzecia, "Tryby", dostała się do finału Nike 2004. W 2007 r. otrzymała nagrodę specjalną – wyróżnienie Nagrody Literackiej Gdynia za powieść Skaza, która była też nominowana do Nagrody Nike, zaś w 2012 Nagrodę Literacką Gdynia oraz Nagrodę Literacką Gryfiaza Włoskie szpilki,które znalazły się również w gronie utworów nominowanych do Nagrody Nike oraz Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus.  W roku 2013 została laureatką pierwszej edycji Nagrody Literackiej im. Juliana Tuwima przyznawanej za całokształt twórczości. Powieść Szum z 2014 roku znalazła się w ścisłym finale Nagrody Nike 2015.

Tłumaczy także literaturę włoską i francuską , m.in. Italo Calvino  i Marcela Prousta; za przekład zbioru opowiadań Fleur Jaeggy Gniew niebios otrzymała nagrodę "Literatury na Świecie". Jej utwory tłumaczone były na angielski, francuski, niemiecki, rosyjski, chorwacki, słoweński, czeski, węgierski, włoski, szwedzki, łotewski i litewski.

   Światy jej powieści przypominają  „przestrzeń kafkowską” –  to przestrzeń zamknięta, bez dostępu do „prawdziwego” świata. Autorka jednak idzie dalej, radykalnie, wręcz demonstracyjnie odcinając się od świata realnego – jego mglisty obraz snuje się w domyśle czytelników. Wśród dekoracji replikujących realne i identyfikowalne miejsca, rozgrywają się „historyjki” o powracających i przenikających się wątkach, porażające prawdą o człowieku jako istocie skażonej obcością. Wkręconej nieodwracalnie w tryby własnego losu wyznaczonego „odgórnie” bądź noszącej piętno odziedziczonej traumy. „Historyjki”  o posmaku groteski, najczęściej dzieją się tu i teraz. Są w równym stopniu prawdziwe co nieprawdziwe, obnażają różnego rodzaju atawizmy, klaustrofobie mentalne i absurdy świata. Prześwieca przez nie wielka historia.  Dotykając czułych strun ludzkiej natury, i nie unikając odniesień do własnych doświadczeń, autorka nie pozostawia złudzeń co do możliwości wyzwolenia się od przeszłości, zarówno w indywidualnym, jak i ogólnoludzkim wymiarze. Tylko człowiek bez przeszłości może czuć się wolnym.

  Powieści Tulli odpowiadają na pytanie czym jest literatura i jakim językiem należy dziś opowiedzieć to, co już zostało przez literaturę opowiedziane. Spotkanie z taką prozą jest wtajemniczeniem, przygodą wyobraźni oraz ćwiczeniem z percepcji.